Łazienka

Pieczarka

Czyli tam gdzie król chodzi piechotą.

[czekam na natchnienie, a w tym czasie ktoś może tu zawędrować za potrzebą, więc zostawiam temat. Dokończę.]

Pieczarka

<Wchodzi. Rozgląda sie w lewo, potem w prawo, by obejrzeć sie raz jeszcze w lewo. Opiera się o ścianę, czuje bijące od kafelek zimno. Są chłodne jak ona. Bez uczuć, nadziei.
Bez duszy, która uleciała w przestworza i nie chce wrócić.>

Niezłomny

Pieczarka

Och... Cześć!
<Uśmiechnęła się. A raczej usiłowała sie uśmiechnąć, bo przeszkadzał jej w tym widok owego stwora, która stał w miejscu, w którym jeszcze przed chwilą znajdowały się drzwi.>
Eee... Zmieniłeś się...
<Spojrzała na niego. Spod przymkniętych powiek widać było jej bystre, zielone oczy.>

Niezłomny

<Uszy gada rozjechały się na boki. „Zmieniłeś się”. Więc i ona wie więcej od niego. Ale kim ona jest?
Musiał ją znać, jeśli założyć, ze to co usłyszał na błoniach jest prawdą.
Przekręcił łeb na bok. Długi, na końcu rozwidlony język wysunął się z paszczy, badając woń. Pachniało mu to łazienka... W sumie nic dziwnego>
Cześć <Odpowiedział znajomym głosem, identycznym, jak głos Goftdritta, którym ponoć był>

Pieczarka

<Spojrzała na niego ponownie. Miał jakiś dziwny błysk w oku... Może to nie był ten Gotf, którego znała?>
Co tam?
<Pierwsze lody przełamane. Choć w sposób tak nijaki i nieciekawy, to zawsze już było po wszystkim.
Widok bestii coraz mniej ją przerażał. Teraz, mogłaby powiedzieć, że wręcz intrygował.>

Niezłomny

<Powierzchowność gada nie była wielce odpychająca. Wszak ukryć się nie dało, było to coś w rodzaju jaszczuroluda, ponad dwa metry wzrostu, łuski, ogon, długi pysk. Kolorystyka w drapieżne pręgi na ciele, zapewne przydatne w maskowaniu się. Podszedł nieco bliżej, jednakże nie smiąc do dziewczyny się zbliżył – półkolem ją okrążał, do przeciwległej ściany zmierzając. Kto to jest?>
Dobrze... a tam?

Pieczarka

<Czyżby jej nie pamiętał?
Nie... To niemożliwe. >
Tu... jest jak jest. Wypadło mi z kieszeni pudełko kredek i nie mogę pokolorować sobie świata.
<Smutna rzeczywistość powróciła odpychając Pieczarkę swoją szarością.
Odwróciła się w stronę rozmówcy.
Był inny. Zresztą ona też przeciętnością nie mogła pogardzić. Nawet taki wysoki się nie wydawał... Przecież od ich ostatniego spotkania urosła pięć centymetrów... Pięć... tyle jej było potrzeba, by dosięgnąć nieba.
A teraz się okazało, że to jeszcze za mało.>
Smutny jakiś jesteś...
Przygaszony...
.
Wróciłeś...?
Nareszcie.

Niezłomny

<Zmrużył dziwne oczy> Nie wiem, czy aby mój powrót nie wydłużył jeszcze mojej drogi.... <Oparł się dłonią o ścianę. Jedną, a potem druga. Bokiem pyska ją obserwował. Kimże jesteś, kimże jestem...>
Nie, nie jestem smutny

Pieczarka

Niezłomny

Pieczarka

<Poczuła na sobie ciepło jego ciała.
Przyjemne ciepło.
Oparła się o niego.
Przymknęła powieki, zmęczone światłem pochodni.>
Ach...

Niezłomny

<Zdziwione spojrzenie gada padło na wierzch jej głowy> Wszystko w porządku? <zapytał, nie wiedząc, cóż to znaczyć miało. Zdezorientowanie sięgnęło zenitu. Musiała go znać, ale tak bezkrytycznie przyjmuje zmianę? Hermiona była w szoku, a ta oto istota tak po prostu się do niego przytula? Czy się nie boi?>

Pieczarka

<Miał nieprzenikniony wzrok, gdy tak na nią patrzył, a to ją zaniepokoiło.
Czy coś się stało?
Nie... Chyba nie.
Przytuliła się do niego mocniej. Czując ciepło jego ciała zapominała o zaniepokojeniu, lęku.
Nie zmienił się. Jest dalej taki sam.
No, może trochę niewyraźny, ale to normalne. Minie.>

Niezłomny