Zaklęta polana

FoAnna

(opis)
Polana ta pojawiła się w-nie-wiadomo-jaki-sposób. Unisi się tu wiecznie bryza magii, dlatego wchodząc na tą polanę musisz być czujnym. Ale wejść tu warto, można tu zobaczyć, jak zatrzymuje się bądź przyśpiesza czas. Jak pojawiają się tu zgubine przedmioty by znów zniknąć w niebycie. Różnokolorowe światełka rozjaśniają ją w noc tworząc niezwykły spektakl. I rośnie tu dziwny kwiat, który ma płatki z cennych kamieni, diamentu, rubinu i innych.
Polana jest otoczona starymi dębami, pod dwoma z nich są pokrzywione ale wygodne ławeczki. Częstym gościem polany jest półdziki kot. Na polanie jeśli wieje wiatr zdaje się że ktoś szepcze. Na drzewach żyją nieśmiałki, czasem mozna spotkać tu jelenia a nawet jednorożca i inne szczególnie rzadkie i magiczne zwierzęta.

FoAnna

<FoAnna wbiega. (z braku lepszego słowa) RADOŚNIE. Jakby wogóle nie przejmując się niebespieczeństwami czychającymi na Zaklętej polanie. Lawiruje sprytnie jakby znała to miejsce od zawsze>
- Śmiało Martin Black. To miejsce nie gryzie!

Martin Black

<Wchodzi czy raczej jest ciągnięty za rękę przez biegnącą FoAnnę>
-Nie gryzie? No może...
<Podbiega do dziewczyny i obejmuje w tali. Patrzy jej głęboko w oczy. W tych pięknych oczach widac całą jej tajemniczą duszę. Stoją tak w ciszy. Martin napawa się pięknem FoAnny>
- Cy ktoś już ci mówił, że jesteś nieziemsko piękna? Niczym wiosenny poranek tchnący jeszcze mrozem zimy...

FoAnna

- Nieziemsko piękna? No cóż może coś w tym jest
<Uśmiecha się promiennie. Przymyka jedno oczko na znak że sobie trochę żartuje. Patrzy na Martina i przez jej umysł przewija się sto pytań na sekundę. Potem delikatnie wymyka się z jego objęc zainetesownana dziwnym owadem przelatyjącym w pobliżu>
- Miejsce na pewno nie gryzie ale jest dziwne.

Martin Black

<Patrzy na FoAnnę jak zaklęty. Czy ta dziewczyna rzuciła na niego jakiś czar? Zupełnie jest zdezorientowany. Nagle FoAnna wymyka mu się z objęć. Ach.... Szkoda.. Tak wspaniale jest mieć ją przy sobie... Jest taka delikatna, taka krucha... Nagle otrząsa się z zamyślenia i patrzy na piękną dziewczynę uśmiechając się>
- Taaak... To miejsce jest na prawdę dziwne...

FoAnna

< Parzy na niego nieco podejrzylwie zastanawiając się nad jego zamiarami>
- Powiedz mi coś o szkole, ewentualnie o czymś innym uwielbiam słychac opowieści szególnie tych magicznych <przymrurzyła oczko>

Martin Black

- Ehh... Szkoła.. Ja za dobrze nie znam jej historii. Przybyłem tu dość niedawno. Najlepiej zna ją chyba Niezłomny, Pieczarka i Hermiona.
<Siada na trawie. Zapatrzony w goniące się motyle, ciągnie swoje wspomnienia>
- Kocham to miejsce. Dopiero tu dowiedziałem się jakie znaczenie ma słowo "dom". Tak bardzo bym chciał aby to miejsce przetrwało... Wiesz... Moje życie nie było zbyt szczęśliwe. Kiedy tu przybyłem, moja psychika nie była w najlepszym stanie.
<Podciąga nogi pod brodę. Wygląda to dość śmiesznie. Martin, taki pewny siebie, taki samodzielny, kuli się jakby szukając schronienia... Jakby szukał pocieszenia>

FoAnna

<podchodzi do niego, klęka przy nim, i delikatnie kładzie swą rękę na jego policzku>
- To smutne, tymbardziej że wiem o czym mówisz. Wędruję po świecie goniąc za legendą ponieważ zniszczono mój dom... ale chyba nie powinnam ci o tym wspominać - "nie jestem specjalistką w pocieszaniu" - pomyślała ale jej myśl nagle poniosła się głośnym echem po polanie. Jej policzki spłoneły rumieńcem.>
- Zdaje się że odkryłam jeszcze jedną właściwość polany -szepneła i omiotła miejsce ciekawskim wzrokiem. Potem bezwiewnie spojrzała na Martina i patrzała mu w oczy nie mogąc z jakiegoś powodu odwrócić wzroku>

Martin Black

- Może i nie, ale przy Tobie chce mi sie żyĆ. Jesteś moim światełkiem w życiu.
<Martin nie chiał aby FoAnna wzięła rękę. Była taka delikatna. Jakby zrobiona z jedwabiu. No cóż... MiłośĆ wyolbrzymia wiele rzeczy...>
- Ja myślę, że ta polana zachęca do wyznań.. No i robi ze mnie mięczaka...
<Nie wiedział co zrobiĆ to się głupkowato uśmiechnął>

FoAnna

- Można się zgubić. Czy magia jest miedzy nami czy tylko ta polana do tego skłania -powiedziała ciut przemądrzale. A po głowie chodziły jej dziwne myśli ale uciszała jej bojąc się że znowu się odezwą na polanie.
- I nie... - chciała powiedzieć że nie uważa że polana go czyni mięczakiem, ale nie wiedziała jak to ująć w słowa. Spojrzała mu w oczu i wiedziała że otyczatał jej jąkania prawidłowo. Nagle jakby staneła wobec dwóch sprzecznych postaw. Jedna jej strona chciała zachować racjonalizm i nie dać się uwieść, druga pragnęłą ponieśc się emocjom, zaszaleć.
- I co ja mam z tobą począć - powiedziałą lekko, jakby tylko filozoficznie zastanawiała się nad jakąś kwestią.

Martin Black

- Magia jest wszędzie. Nieraz jej nie zauważamy... <Spojrzał na FoAnnę. Jaka ona piękna! No cóż.. Już po raz setny to zauważył...>
- Zrób ze mną co tylko chcesz... < Nagle jakby cała polana zawirowała wokół nich. Świat stał się wspaniały! Jego oddech stał się szybki i płytki. Nie mógł zapanowac nad sobą. Czy to ta polana tak na niego działa czy ta dziewczyna .? Zbliżył swoją twarz do twarzy FoAnny na tyle blisko, że mogli dotykaĆ się nosami.>
- Jaki czar na mnie rzuciłaś? <Zamknął oczy i pocałował FoAnnę. Tyle emocji, tyle uczuc i tylko oni.>

FoAnna

<Pocałował ją... a ona... świat wokół niej zawirował... jak to możliwe...nie należała do osób które tak szybko się... no właśnie... zakochują?... jedno byłe pewne, przyjeła jego pocałunek i chciała aby trwał... o uczuciach pomyśli później. Na chwilke oddaliła swe usta od jego i szepła>
-No cóż tak się składa że jestem czarownicą, ale nie rzuciłam na ciebie żadnego z mych zaklęć - powiedziała półżartem półserio. Jakaś siła niczym magnes sprawiła że oddała mu jego pocałunek.>

Martin Black

<Słowa FoAnny wywołały na obliczu Martina uśmiech. Gdy go pocałowała poczuł sie najszczęśliwszym człowiekiem. Bo czego chcieć więcej jeśli ma sie przy sobie taki skarb jak ta dziewczyna .? Martin wiedział, że jego serce nie zabije szybciej już nigdy z powodu innej dziewczyny. Teraz liczy sie tylko FoAnna. Jedyna. Najpiękniejsza. Najukochańsza. Jedyna. Oderwał się od tej Piękności i przytulił ją mocna>
- Kocham Cie wiesz .? Wiedziałem to już od chwili gdy cię ujrzałem po raz pierwszy.

FoAnna

<Kocha ją? Należała do tego typu dziewczyn, które po wielu próbach, jakie musi przejść czasem związek mówią o miłości. Więc nieco się przestraszyła, i przez moment miała ochotę uciec, zamiast tego uśmiechnęlą się błogo i przytuliła się do niego. No cóż nic na to nie poradzi, że na jego słowa jej serce zaśpiewało słodką piosenkę>
- To chyba jednak wpływ polany - odezwała się po chwili rozsądnie. - Może lepiej gdzieś się przenieść, zanim całkiem nie zbikujemy - dodała pół-żartem pół-serio

Martin Black

_ Możemy iść wszędzie. wszędzie tam gdzie ty.
<Objął ją ramieniem. Och.. Jak cudownie trzymać ja w ramionach.. Mógłby tak trwać wiecznie.>
- Jeśli to ta polana talk na nas działa to chce tu być cały czas i już stąd nie wychodzić.