Park

Pieczarka

<Powoli zbliżała się do ścieżki prowadzacej do lasu. Ponad krzewami górowały korony drzew, całkowicei zasłaniając niebo.>
***
<Stanęła na skraju lasu i poczkała aż chlopak zrówna z nią.>
Jesteś pewien, że chcesz tam wejść? W lesie może być niebezpiecznie....
<wzięła głębszy oddech. Wargi nadal jej drżały.>
Zresztą w zamku też nie jest bezpiezpiecznie.
<Oparła się o pień.>
Co robimy? Idziemy przez las czy na błonia? Nie wiem, gdzie oni są. Boję się o tym myśleć.

Slayd

jestem pewien że chce iść, byłem w różnych tarapatach

<uśmiechnąl sie blado>
chociaż ten jest nieco gorszy od pozostałych, na moje możemy iść
<powiedział i w tym momencie usłyszeć można było krzyk, chłopak popatrzył w stronę lasu>

Pieczarka

<Chwyciła chłopaka za rękę i pociągnęła go za sobą. Pobiegła w stronę, z której dochodził krzyk. Setki myśli kłębiły się w jej głowie, układały się w coraz czarniejsze scenariusze. Bała się.>
Lumos
<Oświetliła sobie drogę na tyle, aby mogli bezpiecznie przedrzeć się przez las. Przed nimi majaczyła jakaś polana. Może to właśnie tam stali? Jej serce zaczęło bić szybciej. Bezszelestnie stąpała w kierunku przeswitu... Ciszę rozdarł przeraźliwy krzyk nieopodal nich.>
Nox!
<Coś było w krzakach. Nie na polanie, gdzie ktoś mógłby ich bez problemu dostrzec. Scisnęła mocniej dłoń chłopaka.>

Slayd

<biegł za nią, z wyciągniętą różczką ciągle, słyszał krzyk i chciał sie w tym miejscu znaleźć skąd się wydobywał>

Pieczarka

<Przystanęła. Zawahała się, po czym pobiegła w krzaki z wyciągniętą różdżką.>
***
<Zakapturzona postać pochylała się nad jakiś człowiekiem. Nie potrafiła dostrzec jego twarzy.>
Expecto Patronum!
<Dementor przepędzony przez Patronusa poszybował w głąb lasu, zostawiając za soba tylko smuge szronu>
Slayd?! Chodź szybko!

Slayd

<wbiegł za nią w krzaki i stał obok niej> kto to? <spytał patrząc na leżącą postać, później rozglądał się wokoło i podszedł do postaci leżącej. Cała postać wygladała na kobietę, twarz miala zasłonietą włosami> co robimy? <spytał się chłopak Pieczarki>

Pieczarka

Nie wiem. Boje się nawet pomyśleć, że dementor złożyć swój pocałunek. <uśmiechęła się blado. Podeszła do leżącego na ziemi ciała, odgarnęła mu z czoła włosy.> Slayd? Poczekaj tutaj chwilę. Zaraz wracam.
Wiem, że to niebezpieczne. Ale nie uswiadamiaj mi tego. Po prostu zaczkaj na mnie. Zaraz wracam. Boję się wystrzelić iskry w powietrze; kto mógły nad odnaleźć. Slay? Zaczekaj. Proszę! <oddaliła się w kierunku ścieżki zmierzającej na błonia. Po chwili zniknęła w zaroślach nieopodal niej.>