Chata Hermiony na skraju Zakazanego Lasu

FoAnna

- Ależ dama nie powinna uciekać się w żadnym wypadku do rękoczynów - Póściłam oczko. Po czym spojrzała za okno jakby szukała dalszych słów w tamtym krajobrazie.
- Wspaniały mamy dziś zachód słońca, te pomarańczowe chmury są niesamowite - rzekła od niechcenia. - Dziś będzie znów pełnia. Czy w lesie są wilkołaki? Bo słyszałam że są.

Hermiona Granger

- No to Cię rozczaruję. Bo ja nie jestem damą. Od damowania dzieli mnie ogromna przepaśc ^^" <uśmiechnęl się troche głupkowato xD>
- O tak. Tu zawsze są piękne widoki. Ale tylko dla tych, którzy umią patrzec.
- Wilkołaki .?! Jeszcze nigdy nie syszałam... <zmarszczyła lekko brwi zastanawiając się...>

FoAnna

- Może damą nie jesteś, ale nietuzinkową osobą to już na pewno.- Uśmiechnęła się.
- Skoro mówisz że nie słyszałaś o wilkołakach to widocznie się pomyliłam.
- Jedno jest pewne las także tchnie magią. Uwielbiam takie miejsca. Pochodzę z jedno z takich. Z Pias de Europa. Szczyty Europy, takie góry w Hiszpani. Jest tam dolina bardzo magiczna z tamtąd przybyłam.

Hermiona Granger

- Hiszmapnia .?! Och! Cudownie .! Zawsze chcialam lepiejoznac Hiszpanię .! <Uśmiecha się od ucha do ucha.>
- Dolina? Ja chyba też w dzieciństwie mieszkalam w jakiejs dolinie <Wspomnienia wracają. Mała dolina. "Wujek". Mord. Szybka wyprowadzka. "Brutalnie odebrane dzieciństwo. Śmierc rodzeństwa. Wyprawa w nieznane. Hogwart. Sheelal. I nareszcie mily wieczór z FoAnną.
Hermiona szybko powróciła do rzeczywistości. Zauważyła że FoAnna ma pustą filiżankę>
- Może jeszcze herbaty?

FoAnna

- bardzo chętnie. Jeśli oczywiście cię nie nudzę. Bo wydaje mi się że uciekłaś na chwilę gdzieś myślami.
<uśmiechnęła się>
- Nie wiele pamiętam z tej doliny. Kiedy miałam trzy lata wyprowadziliśmy się z tamtąd. Ale lubie się szczyczyć że mam hiszpańskie korzenie. Wszyscy uważają hiszpanów za osoby o niesamowitej energi i uparze.

Hermiona Granger

-Och oczywiście ze nie nudzisz! coż to za głupstwa mi tu wygadujesz!
<nalewa herbaty>
- ja osobiście uważam Hiszpanów za naród dumny i honorowy... Kidyś ta duma mnie zgubila...

FoAnna

- Kiedyś cię duma zgubiła? Ciekawie to brzmi powiesz mi o tym coś więcej?
<mrugneła oczkiem>

Hermiona Granger

- Uwiez mi ze to nieciekawa chistoria ^^"

FoAnna

- Hmm... Szkoda. To może ty masz do mnie jakieś pytania? - uśmiechnęła się bo mimo dość miłej rozmowy czuła się nieswoja, jako zupełnie nowa osoba w zamku.

Martin Black

<Wędrując skrajem Zakazanego Lasu spostrzega piękną, małą chatkę przy lesie. Siada niedaleko na kamieniu i spogląda na chatkę>

Hermiona Granger

Nie.. Ja raczej nie mam pytań.
<Nagle słychać jakiś dźwięk. Hermiona rozpoznaje go od razu.>
Yyy.. Przepraszam ale muszę iść. Jeśli chcesz wpadnij jeszcze tu do mnie..
<Wybiega z domku zostawiając FoAnnę samą. Kieruje się do Zakazanego Lasu>

FoAnna

<patrzy zdziwona i w pół zakoczona, nie wiedząc czemu tak nagle rozmowa się skończyła. Wzdycha cięzko>
- To pewnie moja wina ja nigdy nie mówię nic wartego uwagi.

Martin Black

FoAnna

<wychodzi z chatki przed nią widzi kogoś stojącego w zachodzącym słońcu. Słońce razi nie wie kim jest ta postać>
- Hej! - odzywa się do tejże postaci

Martin Black

<Nagle z chatki Hermiony wychodzi jakaś osoba. Kobieta>
- Oooo... Witaj. <Uśmiecha się milo >